Mijn ervaring met het uitbreiden van contacten met galeries en fotofestivals begon met de serie‘ Red Landscape’, die op dat moment nog in ontwikkeling was. Zonder enige kennis of expertise begon ik na te denken over hoe ik mezelf kon promoten en hoe ik mogelijkheden voor tentoonstellingen kon creëren. Als fotograaf-kunstenaar focus ik me alleen op de esthetische kant van fotografie en kunst, niet op de conceptuele en documentaire kant ervan. Het was moeilijk omdat de fotografie-industrie een (was en nog steeds is) grote nadruk legt op documentaires en conceptuele fotografie. De industrie is omgeven door mythen dat kunst exclusief is, kunst brengt je naar een hoger niveau, kunstenaars zijn genieën, kunstenaars zijn niet geïnteresseerd in geld.
Het begin
Als negentienjarige autodidactische fotograaf begon ik zonder enige opleiding en kennis met de camera van mijn vader te fotograferen. Al snel wilde ik mijn kennis in fotografie verdiepen. Ik wilde leren en ideeën uitwisselen, mensen ontmoeten die gevoel hadden voor fotografie zoals ik, mensen met creativiteit. Omdat ik een compleet nieuwe weg wilde inslaan, ben ik als vrijwilliger bij een kunstinstelling gaan werken. Het waren die activiteiten die me hielpen de eerste stap voor mijn latere ontwikkeling te ontdekken. Ik kwam erachter dat mijn esthetische focus op fotografie niet op prijs werd gesteld. Mensen bleven vragen wat mijn gedachten waren achter de foto.
Ik raakte onzeker maar ik probeerde hun perspectief te begrijpen omdat zij degenen waren met een kunst academische achtergrond. Het conflict tussen mijn onzekerheid en de dingen die ik graag wilde fotograferen, doet twijfel rijzen of ik überhaupt aan de kunstacademie zou gaan studeren, iets wat ik graag wilde. Uiteindelijk koos ik ervoor om te studeren aan de technische fotografieschool – Fotovakschool – omdat ik studenten van de Kunstacademie zag (met wie ik sprak) dat technologie weinig tot geen prioriteit heeft en dat de enige richting aan de Academie documentaire of conceptuele fotografie was. Het was voor mij duidelijk dat ik techniek wilde leren omdat techniek nodig is om je ambacht en je vak uit te oefenen
Hoewel ik aan de Fotovakschool studeerde, bleef ik meer leren over de kunstindustrie. Dit is omdat ik mijzelf als kunstfotograaf zag. Gelukkig begon ik mensen te ontmoeten met een goede achtergrond in de branche en met een open mentaliteit, die ik ook de zelfde benadering deelden in fotografie. Zij waren degenen die hun kennis met mij deelden.
De serie Red Landscape
Na enkele jaren studeren en experimenteren begon mijn stijl vorm te krijgen. Dit resulteerde in de serie ‘Red Landscape’ waarin ik de nadruk legde op gebouwen en het stadslandschap. Mijn kunststijl vertegenwoordigt een focus op details waar nagemaakte gebouwen centraal staan met een surrealistische stijl van de werkelijkheid. Zonder een onderliggende gedachte, in tegenstelling tot documentaire en conceptuele fotografie.
Ik realiseerde me dat een kunstwerk zonder betekenis mooi kan zijn, net als een aangename wandeling in de natuur.
“Ik realiseerde me dat
Sander dU floo
een kunstwerk zonder
betekenis mooi kan zijn,
net als een aangename
wandeling in de natuur.”
Fotofestivals en galerijen
Met de eerste paar ontwikkelende beelden van de ‘Red Landscape’ serie, wilde ik mezelf zichtbaar maken als fotograaf, want in deze serie zag ik namelijk mogelijkheden voor mijn verdere ontwikkeling als kunstfotograaf. Ik kwam echter uitdagingen tegen, vooral toen ik me registreerde voor fotofestivals, want nogmaals, de meeste fotofestivals houden zich aan thema’s die alleen draaien rond conceptuele en documentaire fotografie.
In totaal heb ik deelgenomen aan vijf fotofestivals, drie in het buitenland en twee in Nederland. Deze kansen hebben mij veel ervaring en zelfonderzoek opgeleverd. Dat kwam omdat ik mij onderscheidde van conceptuele en documentaire fotografie, niet alleen als fotograaf maar ook als waarnemer.
Het doet soms pijn aan mijn ogen om foto’s
te zien zonder creatieve vaardigheden of technieken. In veel selectierondes werd mijn werk als laatste beoordeeld omdat het geen relatie had met conceptuele of documentaire fotografie dit samen met de zeer eenzijdige academische kijk op fotografie. Bij twee fotofestivals werd mijn werk echter geselecteerd omdat iemand van het organisatieteam de potentie ervan inzag en wilde dat mijn werk deel uitmaakte van het festival.
Met mijn portfolio in de hand ging ik verschillende galerijen binnen en vroeg of ze open stonden voor nieuwe kunstenaars. Soms liep ik bewust een galerie binnen zonder met mijn portfolio in de hand, maar ik toonde interesse, wat leidde tot een gesprek. Via google heb ik onderzocht welke galeries ik wilde benaderen in de stad waar ik naartoe ging die dag. Bij het
plannen van deze onverwachte bezoeken keek ik naar de openingstijden en vond ik een rustige dag, meestal doordeweeks. Bij het selecteren van de galerij en het maken van een route, beoordeelde ik de galerij op basis van hun collectie om te zien of mijn werken erin passen. Ik nam ook contact met sommigen van hen op via e-mail, tijdens kunstbeurzen heb ik nooit direct galeries benaderd, maar ik ben ze later gaan benaderen.
De meeste galerijen waren positief over de serie ‘Red Landscape’, maar vonden het helaas geen match voor hen. Het was te grijs en miste naar hun mening kleur. Sommige galerijen zagen potentie in de serie, waardoor ik ruimte kreeg voor tentoonstellingen. Bij mijn eerste tentoonstelling in Antwerpen verkocht ik twee kunstwerken en kreeg ik veel positieve reacties van het publiek en de galeriehouders.
